1- دانشگاه علوم پزشکی ایلام
2- دانشگاه آزاد اردبیل
چکیده: (3439 مشاهده)
مینیمالیسم یا کمینه گرایی، سبک هنریست که اساس آثار خود را برپایهی سادگی بیان و مضامین خالی از پیچیدگی فلسفی یا شبه فلسفی بنیان گذاشته است. نویسندگان این سبک عقیده دارند که صرفه جویی درکلام وکوتاه نویسی موجب زیبایی میشود و برتأثیر کلام و بلاغت میافزاید. عالیترین نمونه های مینیمالیست را درادبیات کلاسیک ایران از جمله کتاب مثنوی وقصههای تمثیلی آن میتوان یافت. آنچه قابل طرح است این است که آیا داستانهای مینیمالیستی مثنوی، میتوانددرحوزهی تعلیم وتربیت مثمرثمرواقع شود؟روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. یافتههای پژوهش نشان میدهد با بررسی قصههای مثنوی بسیاری از ویژگیهای داستانهای مینیمال، درآنها به چشم میخوردوازطرف دیگرنظر به تعلیمی بودن کتاب مثنوی وبا توجه به محدودیتهای شناختی کودکان، داستانهای مینیمال مثنوی، بهترین بستربرای بیان آموزههای تعلیمی، اخلاقی و اجتماعی کودکان و نوجوانان است، چرا که کلام وداستانهای طولانی مناسب مخاطبین کودک و نوجوان نیست ودرحوصلهی آنها نمیگنجد وازجنبههای تعلیمی وآموزشی آن میکاهد. درادبیات کودک که گرایش به سادهنویسی و واقعی بودن داستانها برای ملموسکردن فضای داستانی با ذهنیت کودک میباشد به ناچار کوتاهنویسی به امر بدیهی تبدیل شده است و نویسندگان این حوزه علاقهمند به استفاده از بیان مینیمالیستی برای انتقال مفاهیم آموزشی وتربیتی خویش بهکودکان هستند. نگارنده دراین پژوهش عناصری راکه درمینیمال مورداستفاده قرارگرفته اند، دردفاترمثنوی مورد بررسی قرارداده وقصه هایی که دارای عناصر مشترک و همچنین پیامهای تعلیمی بوده پیدا کرده و آنها را تجزیه و تحلیل کرده است .
واژههای کلیدی: قصه،
مینیمالیسم
نوع مطالعه:
پژوهشي |
دریافت: 1399/10/1 | پذیرش: 1399/10/10 | انتشار: 1399/10/10